ಶ್ರೀ ಎಂ ಎಚ್ ಲಷ್ಕರಿ ಅವರು ಬರೆದ ಕವಿತೆ ‘ಮರೆತು ಬಿಡು ಮರುಳಾ’

ಬಾಲ್ಯದಾ ಮರುಳ ಪೋರನು ನಾನು
ಕಾಲದಾ ಹುಸಿ ದುಂಬಾಲಕೆ ಬಿದ್ದು
ಬಾಲವನೆತ್ತಿ ಕರು ಪುಟಿದಂತಿತ್ತು
ನಯನಗಳ ಹರುಳೊಂದು ನೆಟ್ಟಂತಿತ್ತು

ಸ್ವರ ವ್ಯಂಜನಗಳೂ ಬಾರದಾ ಸಮಯವದು
ಸರಸ್ವತಿ ಜ್ಞಾನದ ವೀಣೆ ಮೀಟುವ ಕ್ಷಣವದು
ಅದೇನೋ ಮೋಹದ ಚಿಟ್ಟೆ ರೆಪ್ಪೆಯ ತಟ್ಟುವಂತಿತ್ತು
ಮನವು ಮಕರಂದ ಹೀರುವ ನೊಣವ ನೋಡಿ ಬಿಕ್ಕುವಂತಿತ್ತು

ಕಾಣದಾ ‘ಲತೆ’ಯೊಂದು ಘಳಿಗೆಯ ಕಂಡಳವಳು
ರೆಪ್ಪೆಗಳ ಹುಡುಕಾಟ ತೆಪ್ಪದಾ ಹುಟ್ಟ ಕಳಚಿದಂತಿತ್ತು
ಘಳಿಗೆಗಳ ಘನತೆಯ ಅರಿವಾಯಿತಂದು
ಸಾಗರದ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು ಹೃದಯ ಒಂದು

ಮೊಗ್ಗು ಚಿಗುರುವ ಹೊತ್ತಲಿ ರತ್ನ ಪಕ್ಷಿಯೊಂದು
ಕಾಯಿಗಳ ಕಚ್ಚಿ ಕೂಗುತಿರಲಂದು
ಕಲರವ ಕೇಳಿ ಹಂಬಲಿಸಿ ಬಂದಳವಳಂದು
ಕಣ್ಣರಳಿಸಿ ಕಂಡನೆರಡು ರತ್ನ ಪಕ್ಷಿಗಳಂದು

ಅರಿಯದ ಮನಗಳ ನಯನ ಸಂಗಮವಾಗಿ
ತುಟಿಗಳ ಬಿಚ್ಚದ ಸಂವಾದಗಳಾಗಿ
ಕಣ್ಣು ರೆಪ್ಪೆಗಳಿಬ್ಬರ ಕಾದಾಟದಲಿ
ಗೆದ್ದವರ್ಯಾರು ಅರಿಯದಾದರಿಂದು

ಜಾತಿ ಮತ ಧರ್ಮಗಳ ನೆರಳಲ್ಲಿ ನೊಂದು
ತೀರೊಂದು ಕಾಣದೆ ಕುಳಿತಿಹರಿಂದೂ
ನದಿಗಳು ಬತ್ತಿ, ಮತ್ತೇ ನೆರೆಹಾವಳಿಗಳ ಬಂದು
ಕಾಲಗಳು ಗತಿಸಿದ್ದೆ ಅರಿವಾಗದಿವರಿಗೆಂದೂ

ಪರರ ವಧುವಾಗಿ ನಕ್ಕಳವಳು ಹುಸಿ ನಗೆಯ
ನಗುವಿನ ನಗೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡೆನವಳ ನಿಜ ಬಗೆಯ
ಬ್ರಹ್ಮ ಗೀಚಿದ ಗೆರೆಯನ್ನಳಿಸಲಾಗದೆಂದೂ
ಅಳಿಸಲೆತ್ನಿಸಿಹ ಮೂರ್ಖ ನಾವೀರ್ವರಿಂದು

ಅವಳ ಪತಿ ,ಯನ್ನ ಸತಿ,
ಬಲು ಮುಗ್ಧ ಮಕ್ಕಳಿಹರಿಂದು
ದೀಪಾವಳಿ ದೀಪಗಳು ಬೆಳಗುತಿಹ ಮನಗಳಿಂದು
ಬತ್ತದಿರಲಿ ಹಣತೆಗಳೆಂದೂ ಅಮವಾಸ್ಯೆ ಇರುವುದಿಂದು

ಹೃದಯಗಳ ಕಾಯುತಿಹ ಎದೆಗೂಡಿಂದು ಹೇಳುತಿದೆ
ನಿನ್ನ ಸತಿ ಅವಳ ಪತಿ ಇನುಕುವರೊಮ್ಮೆ ನನ್ನಡಿ
ಕಂಡು ಇಲ್ಲಿ ಪರರ, ಕಾಣದಿರಲು ತಮ್ಮಯ,
ಕಳಚಿ ತನ್ನ ಕೊಂಡಿಯ ಜರಿಸಿ ಬಿಡುವರು ಜೀವವ

ಸಮಯ ಸರಿವ ಮುಂಚೆಯೆ ಎಚ್ಚರಿಸಿತು ಘಂಟೆಯು
ಅಂಗಿ ಮೇಲೊಂದಗಿಯ ಧರಿಸದಿರು ಎಂದಿತು
ತುಕ್ಕು ಹಿಡಿವ ಸರಳನು ಸರಿಸಿ ಬಿಡು ಎಂದಿತು
ನಂಬಿ ನಡೆವಳ ಬಾಳನು ಹಳಸದಿರು ಎಂದಿತು